بایگانی فروردين ۱۳۹۳

۳۱ مطلب در فروردين ۱۳۹۳ ثبت شده است

روز زن مبارک

يكشنبه, ۳۱ فروردين ۱۳۹۳، ۱۱:۰۶ ق.ظ

۲ نظر
۰ ۰

مژگان ...

گارسیا مارکز

شنبه, ۳۰ فروردين ۱۳۹۳، ۰۶:۵۳ ب.ظ

i have learned that

everybody wants to live

at the top of the mountain

forgetting that is how

we climb is all the matters

گابریل گارسیا مارکز درگذشت

یه کتاب چند سال پیش خوندم نمیدونم اسمش چی بود

ولی فکر میکنم نویسنده ش مارکز بود

بهرحال من همیشه از این کتاب بعنوان یکی از اثار مارکز یاد کردم حالا درست یا نادرست

کتاب در مورد یه پادشاه بود که اکسیر حیات رو میخوره

و عمر جاویدان پیدا میکنه .همه چی اولش خیلی خوب بود تو جنگها شکست نمیخورد و جراحاتش خیلی زود

خوب میشد .

اما کم کم مشکلات خودشونو رو نشون دادن

بمرور زمان کشورش رو از دست داد خیلیها مردن اما اون زنده موند

بعد همسر و فرزندانش کم کم پیر شدن و مردن اوما اون باز هم زنده بود

چند صد سال بعد دوباره ازدواج کرد ولی اونا هم پیر شدن و مردن

دیگه خسته شده بود از اینکه دل ببنده به کسی و شاهد مریضی و مرگش باشه

یا بچه ای داشته باشه و اونا رو از دست بده

حتی دوستانی که بهشون وابسته بشه ولی بعد از مدتی ترکش کنن

آخرش قهرمان داستان تبدیل به آدم تنها و آواره شده بود

اون موقع که این کتاب رو خوندم شاید 16-17 سال بیشتر نداشتم

ولی دو چیز رو ازش یاد گرفتم

ممکنه بعضی ارزوها خوب مطلق بنظر برسن ولی وقی بهشون میرسی میبینی اونا هم مشکلات خودشون رو دارن

دیگه اینکه مرگ یه نعمته اگر به وقتش اتفاق بیفته

روحش شاد

۱ نظر
۰ ۰

مژگان ...

پرنده بر شانه های انسان نشست .انسان با تعجب رو به پرنده کرد و گفت :

- اما من درخت نیستم . تو نمی توانی روی شانه ی من آشیانه بسازی .پرنده گفت :

- من فرق درخت ها و آدم ها را خوب می دانم . اما گاهی پرنده ها و انسان ها را اشتباه می گیرم .

انسان خندید و به نظرش این بزرگ ترین اشتباه ممکن بود .پرنده گفت :

- راستی، چرا پر زدن را کنار گذاشتی ؟انسان منظور پرنده را نفهمید ، اما باز هم خندید .پرنده گفت :

- نمی دانی توی آسمان چقدر جای تو خالی است .

انسان دیگر نخندید. انگار ته ته خاطرات اش چیزی را به یاد آورد . چیزی که نمی دانست چیست . شاید یک آبی دور ، یک اوج دوست داشتنی .پرنده گفت :

- غیر از تو پرنده های دیگری را هم می شناسم که پر زدن از یادشان رفته است . درست است که پرواز برای یک پرنده ضرورت است ، اما اگر تمرین نکند فراموش اش می شود .

پرنده این را گفت و پر زد . انسان رد پرنده را دنبال کرد تا این که چشم اش به یک آبی بزرگ افتاد و به یاد آورد روزی نام این آبی بزرگ بالای سرش ، آسمان بود و چیزی شبیه دلتنگی توی دلش موج زد .

آن گاه خدا بر شانه های کوچک انسان دست گذاشت و گفت :

- یادت می آید تو را با دو بال و دو پا آفریده بودم ؟ زمین و آسمان هر دو برای تو بود . اما تو آسمان را ندیدی . راستی عزیزم، بال هایت را کجا گذاشتی ؟

انسان دست بر شانه هایش گذاشت و جای خالی چیزی را احساس کرد . آن گاه سر در آغوش خدا گذاشت و گریست .